TÜRKİYE'DE ORGANİK TARIM

Ülkemizde organik tarım, 1984-85 sezonunda geleneksel ihraç ürünlerimizden kuru üzüm ve kuru incir ihracatı ile başlamış ve daha sonraki yıllarda hızla gelişme göstererek 2008 yılı verilerine göre hammadde bazında 250 ürüne yaklaşmıştır. Ürün sayısı, bu hammaddelerden elde edilen işlenmiş ürünlerle birlikte düzenli bir artış göstermektedir. Üretilen organik sertifikalı ürünlerin tamamına yakını başta AB ülkeleri, ABD ve Japonya olmak üzere gelişmiş ülkelere ihraç edilmektedir. Başlangıçta organik tarımın gelişmesine yardımcı olan kuru ve kurutulmuş meyveler ile organik pamuk pazarında Türkiye halen lider ülke konumundadır. Özellikle dış pazara yönelik organik üretim, sözleşmeli olarak yapılmaktadır. Alınan talep doğrultusunda bir grup üretici ‘proje’ altında toplanarak organik üretime geçişi sağlanmaktadır. Son yıllarda destek politikaları ve sivil toplum kuruluşlarının çabalarıyla iç pazarda ekolojik ürünlere olan ilgi de artış göstermektedir. Ancak ‘proje’ dışında kalan bireysel sertifika alan organik üreticilerin sayısının çok az ve verilen desteklerin yetersiz olması ve dış pazardakine benzer sözleşmeye dayalı bir sistemin kurulamaması sonucu iç pazarda gelişim istenen düzeye çıkarılamamaktadır.

Kontrol ve sertifikasyon

Tarımsal üretim sistemleri içinde organik tarım, izlenebilirliği ve güvenilirliği en üst seviyede olan sistemdir. Çünkü organik tarımla ilgili tüm ulusal ve uluslararası standartlar üretimin tarladan sofraya kadar her aşamasının kontrolünü ve sertifikasyonunu zorunlu tutmaktadır. Kontrol ve sertifikasyon bu nedenle organik üretimin ilk basamağı olarak kabul edilmektedir.

Sertifikasyon; organik tarım standartlarının belirlediği bütün kontrol yöntemlerinin uygulanması sonucu işletmenin, ürünün ve girdinin mevzuata uygunluğunun değerlendirilerek belgelendirilmesidir.

Kontrol ve sertifikasyon kuruluşlarının, kuruluş tarihlerinden itibaren en geç 2 yıl içerisinde ISO Guide 65’e göre akredite olmaları gerekmektedir. Uluslararası Standardizasyon Organizasyonu (ISO) tarafından 1996 yılında hazırlanan Guide 65, bir ürünün sertifikasyon sistemi ile ilgili olarak çalışmakta olan organların genel kriterlerini belirlemektedir.

Türkiye’de organik tarımın başlangıcından itibaren kontrol ve sertifikasyon firmaları faaliyetlerini sürdürmektedir. T.C Tarım ve Köyişleri Bakanlığı tarafından yetki verilen kontrol ve sertifikasyon kuruluşlarının sayısı artış göstermektedir (http://www.tugem.gov.tr).

Organik tarımda sertifikasyon süreci müteşebbisin kontrol ve sertifikasyon kuruluşuna başvuru yapması ile başlamaktadır. Kontrol ve sertifikasyon firması gerekli değerlendirmeleri yaparak, başvurunun uygunluğu durumunda müteşebbis ile ilgili standartlar kapsamında üretim yapacağını taahhüt eden bir sözleşme yapar. Üretimdeki her bir aşamaya göre kontrol planı hazırlanır. T.C Tarım ve Köyişleri Bakanlığı tarafından yetki verilen bir kontrolör tayin edilerek müteşebbise bildirimde bulunulur. Kontrolün yılda en az bir kez yapılması zorunludur. Bu sayı ürün ve üretim ile ilgili riskler değerlendirilerek arttırılabilir. Risk değerlendirmesine göre kontroller; tarımsal üretim birimleri, hasat ve hasat sonu işlemler, depolama, taşıma, işleme ve paketleme ve satış gibi her aşamada yürütülür. Şüpheli durumlarda kontrol ve sertifikasyon kuruluşu önceden belirtilen kontrol programı dışında habersiz kontroller yaparak düzeltme faaliyetlerini izleyebilir. Bir sonraki aşamada tespit edilen risklere göre ve şüpheli durumlarda örnekler alınarak analizler yaptırılmaktadır. Analizler ISO-17025 standartlarına göre akredite edilmiş laboratuarlarda yapılır ve ancak bu laboratuarlarda yapılan sonuçlar kabul edilir. Kontrolör yaptığı kontrolün sonuçlarını belirten detaylı bir rapor hazırlar. Sertifikasyon birimi kontrol raporunu inceleyerek değerlendirir ve faaliyetin sertifika alıp alamayacağı, eğer sertifikalandırılma söz konusu ise ilave koşulları ve sertifikalandırma statüsü belirler. Karar kontrol raporu ile birlikte onay için müteşebbise gönderilir. Müteşebbis onayından sonra, sertifikasyon için kararda belirtilen koşullar yerine getirildiğinde “Organik Tarım Müteşebbis Sertifikası” (master sertifika) hazırlanarak müteşebbise iletilir. Her bir organik ürün için ise “ürün sertifikası” düzenlenir. Ürün sertifikasında organik ürünün izlenebilirliği açısından; kontrol ve sertifikasyon kuruluşunun adı, kod numarası, adresi, sertifika numarası, ürünün adı ve özelliği, sertifikalanma statüsü, ürün miktarı, hasat yılı, üretim yılı, ürünün kaynağı, sözleşme numarası, fatura ve sevk irsaliye numara ve tarihileri, ambalaj tipi ve adedi, parti numara ve kalibresi, G.T.İ.P numarası, alıcı ülke alıcı müteşebbis adı ve adresi, gönderen ülke, gönderen müteşebbis adı ve adresi, sertifika onay tarihinin bulunması gerekmektedir.

Kontrol ve sertifikasyon işlemlerinin organik üretimin her yılında yenilenmesi gerekmektedir.

Organik tarımda yasal düzenlemeler

Türkiye’de organik tarım konusundaki yasal düzenlemeler, Avrupa Birliği’nin organik tarım konusundaki ilk yönetmeliği olan 2092/91 sayılı mevzuatından 3 yıl sonra yapılmıştır. Ülkemizdeki ilk yasal düzenleme, 22145 sayılı ‘Bitkisel ve Hayvansal Ürünlerin Ekolojik Üretilmesine İlişkin Yönetmelik’ 18 Aralık 1994 tarihinde yürürlüğe girmiştir.

Yönetmelik sonrasında organik tarımda kanuni çerçevenin tanımlanması ve hatalı uygulamalarda gereken yaptırımların ve güvencelerin oluşturulması amacı ile 5262 Sayılı “Organik Tarım Kanunu” 03 Aralık 2004 tarihli Resmi Gazete’de yayınlanarak uygulamaya başlanmıştır. Kanunun değişikliği ise 8 Şubat 2008 tarihli Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe girmiştir.

Yönetmelikler, bilimsel ve teknik gelişmeler, ihtiyaçlar, AB ile yasal düzenlemelerle uyum sebepleri ile sık sık yenilenmektedir. Bu nedenlerle “Organik Tarımın Esasları ve Uygulanmasına İlişkin Yönetmelik” hazırlanarak 10 Haziran 2005 tarihli Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe girmiş ve önceki yönetmelik geçersiz kılınmıştır. Daha sonra yönetmelikte 17 Ekim 2006, 25 Ekim 2008 ve 17 Ekim 2009 tarihli Resmi Gazetelerde yayınlanan üç değişiklik yapılmıştır. Türkiye’nin yasal düzenlemelerinde ülke koşullarının yanı sıra Avrupa Birliği ile mevzuat uyumu da korunmaktadır. AB’de 1 Ocak 2009 tarihinde yürürlüğe giren yeni yönetmelik sonrasında uyum çalışmaları devam etmektedir.

Organik tarımda desteklemeler

Ülkemizde organik üretimin geliştirilmesi ve ticaretinin arttırılmasına yönelik doğrudan veya dolaylı destekler bulunmaktadır. Söz konusu destekler yıllara göre farklılıklar göstermektedir. Organik tarımla ilgilenen farklı kesimlerce zaman zaman bu desteklerin arttırılması talep edilmektedir. Türkiye’de organik tarım yapan çiftçilere verilen devlet destekleri; düşük faizli krediler, doğrudan gelir desteği, çevre amaçlı tarımsal arazilerin korunmasına yönelik destekler olarak sıralanabilir (www.tarim.gov.tr, Erişim, 08.04.2010).

Üretici sayıları, üretim alanları, yetiştiriciliği yapılan hayvan sayıları gibi bilgiler, Türkiye iller haritasında illerin renklendirilmesiyle görsel olarak ifade edilmiştir. İllerin isimleri ile birlikte yerlerinin kolaylıkla hatırlanmasını sağlaması açısından Şekil 1 de iller haritası verilmiştir.

Şekil 1. Türkiye iller haritası
Üretici sayıları

Organik üretici sayılarının yıllara bağlı olarak değişimleri Şekil 2 de görülmektedir. Grafikte 2002 yılına kadar üretici sayılarında bir artış varken 2002 yılında önceki yıla nazaran belirgin bir düşüş görülmektedir. Bu düşüş üreticilerin organik tarımdan vazgeçmeleri nedeni ile değil Tarım ve Köy İşleri Bakanlığının kullandığı veri toplama yönteminin değiştirmesiyle ilgilidir.

1990 yılında 313 olan üretici sayısı 2001 yılına kadar düzenli bir artış göstermiştir. 2001 yılından sonra üretici sayılarında iniş ve çıkışlar izlenmekle birlikte genel olarak artış yönünde bir eğilim vardır. 2008 yılı verilerine göre geçiş süreci ürünleri de dahil edildiğinde organik üretim yapan üretici sayısı 14.926 ya yükselmiştir.

Şekil 2. Türkiye’de yıllara bağlı üretici sayıları
2002 yılından sonraki verilerde geçiş ürünleri de dâhil edilmiştir
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Üretim alanları

Üretici sayılarında olduğu gibi organik sertifikalı üretim alanlarında 2002 yılında önceki yıla nazaran gerçekleşen belirgin düşüş, Tarım ve Köy İşleri Bakanlığı’nın veri toplamada kullandığı istatistik yöntemini değiştirmesiyle alakalıdır (Şekil 3).

1990 yılında 1.037 hektar olan üretim alanları 2008 yılına gelindiğinde yaklaşık 140 kat artmış ve 141.752 hektara ulaşmıştır. Üretici sayılarında olduğu gibi üretim alanları da bazı yıllar dalgalanmalar gösterse de genel olarak artış eğilimindedir (Şekil 3). Ortalama işletme büyüklüğü de yıllara bağlı olarak artış göstererek 2008 yılı verilerine göre 9,5 hektar olmuştur.

Şekil 3. Türkiye’de yıllara bağlı üretim alanlarının değişimleri
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Organik yetiştiricilik yapılan üretim alanlarında her ne kadar inişli çıkışlı bir tablo olsa da genel itibarı ile üretim alanlarında bir artış bulunmaktadır. 2004 yılındaki doğal toplama alanlarında görülen aşırı artış nedeniyle sonraki yıllarda toplam (doğal toplama ve üretim birlikte) alanda bir azalma eğilimi görülmektedir ancak bu üreticilerin organik tarımdan uzaklaşmalarından ziyade toplama alanlarının doğal yaşam üzerinde oluşturduğu baskı nedeniyle sertifikasyon kuruluşlarının bazı toplama alanlarının sertifikalarını devam ettirmemesinden kaynaklanmaktadır (Şekil 4).

Şekil 4. Türkiyedeki yıllara bağlı doğal toplama alanları ve yetiştiricilik yapılan alanlar
Geçiş ürünleri dahil
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Bitkisel üretim

Bitkisel üretim, Bölgelere göre değerlendirildiğinde, coğrafi bölgeler ile il sınırları her zaman uyum sağlamadığı dikkate alınmalıdır. Bu bölümde istatistiki verilerin il bazında toplanmasından ötürü bazı illerin belirli kısmı coğrafi olarak başka bir bölgenin içinde yer alsa da, veriler ilin büyük bölümünün dahil olduğu bölge içinde yer almaktadır.

Tablo 1. Bölgelere ait bitkisel üretim verileri (2008 yılı verileri)

Bölgeler	Üretici sayısı	Üretim alanı (ha)
Ege Bölgesi	3.663	41.212
Marmara Bölgesi	909	4.190
Akdeniz Bölgesi	817	26.278
Karadeniz Bölgesi	1.627	13.469
İç Anadolu Bölgesi	918	3.758
Doğu Anadolu Bölgesi	1.297	25.070
Güneydoğu Anadolu Bölgesi	153	27.774
Toplam	9.384	141.752

Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Ege bölgesi organik tarımın Ülkemizde ilk olarak başladığı yöre olarak halen organik üretim ve ihracatta önemli kalemlerin başında gelen kuru üzüm ve kuru incirin üretim merkezi olması nedenleriyle organik tarımda en önemli bölge konumundadır. Organik üreticilerinin yüzde 39’u, organik üretim alanlarının yüzde 29’u Ege bölgesinde yer almaktadır (Tablo 1, Şekil 5, Şekil 6).

Şekil 5. Bölgelere ait üretici sayısı oranları (%) (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı

Güneydoğu Anadolu bölgesi organik üretim alanlarının yüzde 20’sine sahip olmasına rağmen organik işletmelerin sadece yüzde biri bu bölgededir. Güneydoğu Anadolu bölgesinde yer alan organik üretici başına düşen işletmelerin büyük olması böyle bir sonuç doğurmaktadır (Şekil 5, Şekil 6).

Şekil 6. Bölgelere ait üretici alanı oranları (%) (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

İllerdeki toplam organik işletme sayıları

İllerdeki organik işletme sayılarına bakıldığında 1.156 üreticiyle İzmir ilk sırada yer almaktadır. Sonrasında ise 897 üreticiyle Aydın ve 869 üreticiyle Manisa gelmektedir (Şekil 7).

Şekil 7. İllerdeki organik işletme sayıları (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı

İllerdeki toplam organik üretim alanı

Üretim alanı olarak ele alındığında 23.597 hektar alanla en büyük organik üretim alanı Şanlıurfa’da bulunmaktadır. İzmir 23.356 hektar, Mersin 14.519 hektar organik üretim alanıyla Şanlıurfa’dan sonra en büyük alana sahip iki şehrimizdir (Şekil 8).

Şekil 8. İllerdeki toplam organik üretim alanları (hektar) (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Türkiye’de organik hayvansal üretim

Dünya’da organik tarımda bitkisel üretim yanında hayvansal üretimde de önemli gelişmeler sağlanmıştır. Ancak ülkemizde bal ve diğer arı ürünleri hariç ihraç edilen ürünlerin neredeyse tamamını bitkisel ürünler oluşturmaktadır.

Organik hayvansal üretim, arı ürünleri dışında bazı hayvan hastalıkları nedeniyle ihracatında sorunlar bulunması (Ak ve Kantar, 2007), iç piyasada ise tüketicinin alım gücü ve tüketici bilincinin düşük olmasına bağlı talep yetersizliği nedeniyle gelişimi istenen düzeylere ulaşamamıştır. Ülkemizde organik hayvancılığın gelişebilmesi için yem üretiminin ekim nöbetine alınarak arttırılması ve hayvancılığa ilişkin destek programlarının planlanması gerekmektedir.

Organik üretim yapan üreticilerin sayısı yıllara bağlı olarak artış göstermekle birlikte hala ulaşılmak istenen düzeylerden çok uzaktır (Şekil 9).

Şekil 9. Organik hayvansal üretim yapan üretici sayıları (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Gümüşhanedeki 13 üretici ve Çanakkaledeki 5 üretici organik hayvansal üretim yapan üreticilerin yarısından fazlasını oluşturmaktadır (Şekil 10,Tablo 2).

Şekil 10. İllerdeki organik hayvansal üretim yapan üretici sayıları (2008 yılı verileri)
Kaynak: T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı.

Tablo 2. İllerdeki hayvansal üretim yapan üretici sayıları (2008 yılı verileri)

İller	Yetiştirici Sayısı
Aydın	2
Balıkesir	1
Bolu	1
Bursa	1
Çanakkale	5
Elazığ	1
Erzurum	1
Gümüşhane	13
Iğdır	2
Karaman	1
Kırklareli	1
Samsun	2
Toplam	31

İhracat değerleri

Diğer ülkelerde olduğu gibi henüz ülkemizde de organik tarım ürünleri dış ticaretine ilişkin tüm ihracatı ortaya koyan veri toplama altyapısı oluşturulamamıştır. Konvansiyonel ürünler ticaretinin izlenmesine olanak sağlayan sınıflandırma sisteminin organik tarım ürünleri için oluşturulmamış olması tüm dünyada organik tarım ürünleri ticaret istatistiklerinin izlenmesini güçleştiren bir faktördür. Bahsedilen nedenle, ihracata ait istatistiki veriler, 1995 yılında organik ürün ihracatının zorunlu bildirim kapsamına alınması sonucu organik ürünlerde koordinatör birlik olan Ege İhracatçı Birlikleri kayıtlarından elde edilebilmektedir. Ancak organik üretimimizin çok büyük bir bölümü ihraç edilmesine rağmen Tarım ve Köyişleri Bakanlığı tarafından açıklanan üretim istatistikleri ile Ege İhracatçı Birlikleri tarafından açıklanan dış ticaret istatistikleri arasında önemli bir farklılık görülmektedir. Bunun sebebi organik tarım ürünleri ihracatının kayda bağlı olmasına karşın firmaların zaman zaman İhracatçı Birliklerine bildirimde bulunmamasıdır. Ayrıca üretimde genelde hammadde esas alınırken ihracatta işlenmiş ürün (yaş, kurutulmuş, dondurulmuş ve diğer şekillerde işlenmiş ürün) değerleri yer alabilmektedir. Bu sebeplerden ötürü yapılan ihracatın tamamının istatistiklere yansıtılmadığı dile getirilmekte ve boşlukların giderilmesine yönelik olarak kurumlar arası çalışmalar devam etmektedir.

İhracatımızın yapıldığı ülke sayısı 32 olup, AB ülkeleri en önemli ihraç pazarlarımızı oluşturmaktadır. AB ülkeleri dışında, Kuzey Avrupa ülkeleri, ABD, Kanada ve Japonya da ülkemiz için çok önemli pazarlardır.

Şekil 11. Yıllara bağlı ihraç değerleri (2008 yılı verileri)
Kaynak: Ege İhracatçı Birlikleri.

Şekil 11 da görüldüğü üzere Türkiye organik ürün ihracat değerleri 2003 yılında 37 milyon dolarlara çıkarak tepe noktası yapmıştır ancak son yıllarda 25-30 milyon dollar değerleri arasında seyretmektedir.